De 7 heuvelen

En dan zijn we op de derde dag. We hebben vandaag de vroege start en de wekker gaat om 3:30 uur. Renate voelt zich niet fit en geeft aan dat ze last heeft van blaasontsteking. Ze maakt zich klaar maar besluit om niet van start te gaan en vandaag in het huisje te blijven.
Om 4:15 uur vertrekt Diana naar het busstation in Grave. Op tijd komt ze aan en een aantal bekenden (zo mag je mensen die je nu dagelijks soms meerdere keren ziet toch wel noemen?) vragen waar Renate is. Renate is gestopt en in de bus zijn meer mensen die twijfelen of ze er verstandig aan doen om te stoppen. Maar als het lichaam zegt nu even niet moet je er naar luisteren.

Om 5:40 gaat Diana van start om de zeven heuvelen te beklimmen. Het is droog en gezellig en iedereen heeft er weer zin in. Het eerste stuk door Nijmegen is vergelijkbaar met gisteren ... het is dan ook gedeeltelijk dezelfde route. Er staat weinig publiek en dat maakt het opstarten er niet beter op. Na 3 kilometer is het lichaam warm en soepel. Al snel verlaten we Nijmegen om riching Malden een leuk dropje dat vergelijkbaar is met Zuidbroek. Er staan weer kinderen langs de kant met snoep en de boer heeft beschuit met aardbeien ... het is nog te vroeg om te stoppen dus voor nu laat Diana ze voor wat ze zijn. En loopt rustig door richting Molenhoek, maar net buiten Malden op de dijk begint het heeeel hard te regenen en te hagelen. Samen met alle anderen pakt ze snel haar poncho en doet hem aan - dit klinkt heel snel en als de dag vordert gaat het ook steeds sneller maar hier nog niet. Helemaal nat geregend loopt ze door, maar haar sokken en schoenen zijn nat en dat loopt niet fijn. In Molenhoek (het volgende plaatsje wordt het weer beter en staan er weer meer mensen om te juichen.
Het is wel heel bijzonder dat zelfs als het regent er mensen met een paraplu staan om je aan te moedigen. Dit geeft een super gevoel! Langzaam wordt het droog en in Mook kan de poncho uit. Maar we zijn Mook nog niet uit of het begint al weer te regenen. En een beetje regen is niet erg, maar nog meer water in de schoenen en het is een voetenbadje. Tot aan Plasmolen (bijna halverwege de route) klaart het op en wordt de poncho (wederom) opgeruimd.

Tot aan Groesbeek zijn er weinig dingen te beleven, behalve het af en toe uit en aan doen van poncho. En natuurlijk de eerste heuvel ... en hij is best pittig. We konden niet trainen op heuvels, aangezien er buiten het viaduct dan geen heuvels zijn. De kuiten worden flink gespannen en naar beneden is al helemaal geen pretje. Maar als we er 1 kunnen dan kunnen we ook 7. In Groesbeek is het weer prachtig, veel zon en gezelligheid. En post .... ja ja. Diana kreeg een aanmoedigingstelegram van haar ouders en Willem en Truus en Renate had ook post (die heeft Diana maar meegenomen).

Diana heeft extra droge sokken mee en besluit deze nu aan te doen - met al dat wat heeft het geen zin maar als het zonnetje schijnt komt het wel goed. Maar als we Groesbeek uit lopen komt er een stortvloed uit de lucht en wederom is alles drijfnat. Nou ja dan ook maar zo doorlopen er zit niks anders op. Het wordt nog weer even droog en in Nijmegen houdt het niet meer op met regenen. Als een verzopen katje komt Diana over de finish. Het is dan ongeveer 15:00 uur en morgen gaan we voor de laatste dag.

Renate blijft deze dag in het huisje, eerst maar paracetamol en verder slapen, daarna wel enigszins lichamelijk opgeknapt maar enorm teleurgesteld en verdrietig omdat deze uitdaging niet is behaald.
Na veel lieve opbeurende berichtjes en een telefoontje met het thuisfront langzaam aan echt wel het besef dat dit het verstandigste besluit was. Maar ook teleurstelling kan flink pijn doen.
Om een uur of 10 een rondje sauna en een lekkere douche daarna gaat het wel weer. Gelukkig genoeg leesvoer mee. En de reep chocola hielp hier ongetwijfelt ook aan mee. (thanks voor de tip Tanja!)

Rond een uur of 12 kwam Frans even informeren hoe het ging, daarna samen met Toos bij de paarden gekeken en een tijdje staan te kletsen.

Natuurlijk was er veel digitaal verkeer tussen Diana en Renate, want ook al zat Renate in het huisje, ze leeft natuurlijk wel mee.

Om iets over vier kwam Diana zeer vermoeid, behoorlijk verregend en met flinke blaren weer binnen.
Na het douchen, voetverzorging en iets te eten ging het weer beter.

Renate heeft besloten om voor haar eigen eer de laatste dag wel helemaal mee te gaan lopen. Natuurlijk ook omdat samen lopen leuker is dan alleen, dan helaas geen medaille, maar wel trots op zichzelf als ze 120km in een week heeft gelopen.

En Diana gaat natuurlijk voor haar kroontje! (tweede medaille)

Nog 1 dagje afzien, en genieten, en dan zit het erop!